Εξέγερση του Πολυτεχνείου – για
μαθητές Δημοτικού

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η
κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε
την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η
κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε
την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21
Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη
χώρα.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν
ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο
Πολυτεχνείο.

Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21
Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής
στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η
Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία».
Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να
αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το
πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο
του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα
μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς
συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του
επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική
σχολή.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός
Ένας ραδιοφωνικός σταθμός, άρχισε να λειτουργεί αρχικά στο κτίριο
του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με
εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου.
Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που
δούλευαν μέρα – νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον
υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και
των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών,
που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα
λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο
Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες
φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας
τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους
προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει
μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε
στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια.
Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν
εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το
Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι
περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα
ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από
νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να
εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση
όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της
εξέγερσης.
Τα άρματα μάχης

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία
αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να
χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης
συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών
από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή
προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και
Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το
άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική
Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά
τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που
βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να
εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο
διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο
κρατώντας την ελληνική σημαία..
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο,
αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος
ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της
νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός
άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής
Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα
καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη
προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο
αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κάλεσαν
τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να
επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.